dedimi bilmadim. Lekin hammom — bu yanada yaqinroq, yanada romantikroq manzarani chizishimga turtki bo‘ldi.

Ertasi kuni men yana bordim. U eshikni ochdi — bu safar sochiq kiyimida, tagida hech narsa yo'q edi. Hammomda suv allaqachon to'ldirilgan edi, bug' ko'tarilardi.

— Kiring — dedi u.

Biz ikkalamiz ham yechindik. Men uning tanasini yana ko'rdim — go'zal, yumshoq, mukammal. Emchaklar, dunbalar, tuklardan halos bo‘lgan gamburget bo‘lagi — hammasi mukammal, hammasi go'zal.

Biz hammomga kirdik. Suv issiq edi, yoqimli. Biz qarama-qarshi tomonda o'tirdik avval, shunchaki biri-birimizga tikilgancha.

— Yaqin keling, — dedi u oxiri.

Men yaqinlashdim. U oyoqlarini ochdi, men o'rtasida o‘tirdim. Sirli joyini buksamda, ko‘kraklarini yelkamda his qilardim. Orqamdan menga teginib, ehtrisli suykalandi.

— Tanagiz juda qattiq, siz bilan o‘ynash yoqimli, — dedi u qo'llari bilan mening yelkalarimni silar edi.

— Sizning qo'llaringiz yumshoq, — dedim men.

U mening ko'kragimni, qornimni silab asta pastga tushdi. Asbobim allaqachon qotib turardi suv ostida. U uni ushlab oldi.

— Har doim shunday kattami? — deb so'radi u o'ynoqilik bilan.

— Faqat siz yonimda bo'lganingizda...

U asbobni suv ostida harakatlantirar edi, yuqoriga-pastga. Men bu erkalashni vujudim bilan his qilardim — juda yaxshi edi. U aloqaga shoshilmasdi, juda sokin vaqtni o‘tishiga beparvo, shunchaki tanan bilan o‘ynar, bundan allaqanday halovat olardi. Meni esa nafsim, tezroq qonishni istardi.

— Jonim, — dedim men. — Men sizni xohlayman.

— Bu yerdami?

— Ha.

U o'ylab qoldi, keyin kuldi:

— Qani, sinab ko'ramiz.

U o'girildi va tizzalab, qo'llarini vannaning devoriga qo'ydi. Endi men uning orqasida edim. Ikki palla sharni ko'rardim — tarsilllama, oq, go'zal. Ostida orasida, ayollik boyligi yashiringan edi.

Men asbobimni qo'ydim. Suv ostida qiyin edi, lekin men sekin kirib bordim. U boshini orqaga tashladi. Men uni ushlab, harakatlanar edim. Suv to'lqinlar yasab, vannadan tashqariga chiqib ketardi. Uning anorlari suv yuzasida turardi, men ularni old tomondan ushlab turdim.

— Mhhh! — dedi, pichirlab, ingillab. — Qattiqroq!

Men qattiqroq harakat qildim. Asbobim chuqur kirib borardi. U boshini egib, lablarini tishlardi.

— Ahhh! Ahhh!

Men ikki qo'lim bilan uning belidan ushlab, o'zimga tortardim. Harakatlarim tezlashdi. Suv allaqachon vanna chetidan oqib tushardi. Talaygina fursat o‘tdi, men yaqinlashdim, asbobni chiqardim va qo'lim bilan silkitdim. Bir necha soniyadan keyin oq suyuqlik suvga aralashdi. Ammo hirsimning zo‘rida, asbobim o‘zini tez tikladi va yana qin devorini uqalashda davom etdim, uning to‘lg‘onishi, asbobimning tez harakati.

— Ohhh, — dedi u belini ko‘tarib, so‘ng ko‘ksi bilan vannaga suyandi. Men yanada tezlashdim, asbobimda yoqimli og‘riq va o‘sha yerda tugatdim.

Biz ikkalamiz ham hammomda yotgancha qoldik, nafaslarimiz sekinlashguncha.

— Bu... bu hayotimning eng yaxshi lahzalaridan biri, — dedi u mehirli nigohini uzoq tutib turar ekan. .

— Menda ham... — dedim va labiga lab bosdim.

***

Keyingi haftalarda biz tez-tez uchrashib turdik. Ravshan aka ishda bo'lgan vaqtlarda, men kelinopaning uyiga borardim. Har safar yangi ehtros har safar boshqacha tasurot.

Ba'zan biz shunchaki gaplashardik — hayot haqida, orzular haqida, qo'rquvlar haqida. U o‘zini qanday yolg'izlikni his qilishini, qanday qanoatsizlikni his qilishini, aytib berardi.

— Ravshan yaxshi odam, — dedi u bir kuni. — Lekin u meni tushunmaydi. U faqat o'zi uchun yashaydi. Aroq isi, menda bu isga sira toqat yo‘q. U ichib olib yonimda yotganda, go‘yo o‘zimni najosat chuqurida his qilaman... Oooo, men... men han go‘zal hayotda o'zim uchun, yashashni qanchalik xohlaymanaaa!!!

— Men sizni tushunaman, — dedim namlangan ko‘zlarini artib.

— Bilaman, — dedi u va mening yuzimga silab qo'ydi. — Shuning uchun men sendan zavq olaman.

Ba'zan biz o'sha tabiiy instinktimizga ergashar edik. Divanda, polda, mebel ustida — har joyda. Men uning tanasini o'rganib oldim — qayerga tegsam u zavqlanadi, qayerga o'psam u titradi.

Uning ko‘krak uchlari juda sezgir edi. Agar men ularni tili bilan yalab, keyin tishlasam, u ingichka ovozda qichqirar va menga yopishib turardi. Ayollik nuqtasi ham — agar men barmog'im bilan ichida aylantirsam, bir nuqtani topsam, u go‘yo telba bo'lib ketardi.

— O'sha, — deyardi u. — Mana o'sha yerda!

Va men harakatimni davom ettirardim, u oxirigi lazzat cho‘qqilariga yetguncha.

Bir kuni menga yoqqan vaziyat bo‘ldi, u qo'shimcha bir narsa sinab ko'rishni so‘radi. U meni polga yotqizdi va o'zi ustimga o'tirdi. Endi u nazorat qilardi — qanchalik tez, qanchalik chuqur. Bu unga juda yoqdi.

— Men... men o'zimni boshqarmoqchiman, — dedi u harakatlanayotganda.

Nigohlarin ustida uning ko‘kraklari sakrardi, yuzida zavq ifodasi! Qanchalik yoqimli manzara. Ayollik azosi tashqariga-ichkariga harakatlanardi. Men qo'llarimni dunbasiga qo'yib, unga yordam berardim.

— Shunday, — dedi u. — Shunday, jonim!

U tezroq harakatlanib, ohini balandroq chiqarardi. Oxiri u to'xtadi, qattiq bosib o'tirdi va qichqirdi:

— Ahhhhhh! Jonin... sizda hayvoniy kuch bor.

Bu etirof quvvatimga quvvat qo‘shadi, pastdan zarba beraman, bu ko‘p kuch talab qiladi, ammo oriyatim qo‘ymaydi, ohiriga yetguncha dornimda o‘ynataman. Qurolim yuqoriga qarata o‘q uzadi. Sonlarim titrab, yoqimli lazzat tuyaman, nafasis qisiladi, uni quchog‘imga bosaman.

***

Hamma narsa yaxshi ketayotgandi, toki bir voqea sodir bo'lmaguncha. Men kelinopaning uyida edim, biz yotoqda edik. To'satdan eshik taqilladi.

— Ilhomoy! — bu Ravshan akaning ovozi edi. — Men qaytdim, hujjatlarimni unutib qolibman!

Ikkalamiz ham vahima ga tushdik. Kelinopa ko'zlarini qottiq ochdi:

— Yashirin! Tez!

Men sakrab turdim va kiyimlarimni yig'ib shkafning orqasiga yashirindim. Yuragim dovdirab urardi. Kelinopa kiyinib, sochini tuzatdi va eshikni ochdi.

— Salom, — dedi u tabassum qilib, lekin ovozida vahima bor edi.

— Ichkaridan berkitvolib uhlayabsanmi? — dedi Ravshan aka va do‘ng‘illab, ichkariga kirdi. — Hujjatlarim qayerda?

— Bilmayman, qayerda qoldirgan bo'lsangiz o‘sha yerda...

U stolga qaradi, hujjatlarni topdi:

— Mana, turubdiku... Nimaga bunchalik qizargansan? Kasal bo'lganmisan?

— Yo'q, yo'q, — dedi kelinopa. — Shunchaki issiq.

— Xo'p, — dedi u va yana ketdi. — Kechqurun ko'risharmiz.

Eshik yopildi. Men shkaf orqasidan chiqdim, ter ichida edim.

— Bu juda xavfli edi, — dedim, o‘zimni bosishga urunib.

— Bilaman, — dedi, u ham titrab. — Lekin... lekin bu xavf ham hayajonga soladi, shunday emasmi?

Men unga qaradim. U tabassum qilardi.

Shu kundan keyin biz ehtiyotroq bo'ldik. Lekin xavf hali ham bor edi. G'alati tarzda, bu xavf munosabatlarimizni yanada qiziqarli qilardi.

***

Keyingi kunlarda havo yanada isidi. Men ko'proq ishda bo'lganin sababli Kelinopa va men ko'proq vaqtni telifon orqali o'tkazdik. Yaqinlik qilishga imkon yo‘qligi sabab, biz ko‘proq