yanada mahkamroq quchdi. Uning yosh, baquvvat tanasining harorati butun vujudimga taralardi. Uning lablari peshonamni, chakkalarimni, koʻz qovoqlarimni ehtiyotkorlik bilan oʻpa boshladi. Bu oʻpichlarda shahvatdan koʻra koʻproq eʼzozlash, mehr bor edi. Goʻyo u sinib qolishdan qoʻrqqan noyob bir haykalchani avaylayotgandek edi.
“Qoʻrqmang,” dedi u pichirlab, qulogʻimga. “Bu tush emas. Va siz bundan afsuslanmaysiz.”
Afsuski, men allaqachon afsuslanayotgandim. Va ayni paytda, shu afsusning har bir soniyasidan lazzatlanayotgandim. Bu ziddiyatli tuygʻu meni aqldan ozdirayozgandi.
Uning teginishlari yana oʻz ishini qildi. Aqlning soʻnggi qarshiliklari ham sindi. Tanamdagi olov qayta alangalandi. Birinchi yaqinlik hayajon, qoʻrquv va shok holatida oʻtgan boʻlsa, endigi boshlanayotgan jarayon... boshqacha edi. U endi mening tanamni oʻrganayotgan, uning har bir nuqtasini kashf etayotgan tadqiqotchiga aylangandi.
U meni oʻzidan biroz nariga surib, koʻzlarimga tikildi. Xonadagi tungi chiroqning xira yorugʻida uning nigohidagi hayratni, sigʻinishni koʻrdim. U mening yuzimga, yelkamga, koʻkragimga shunday bir mehr bilan qarardiki, men beixtiyor oʻzimni dunyodagi eng goʻzal ayoldek his qildim. Yillar davomida oynaga qaraganimda koʻrganim – charchagan, mungli, qarishni boshlagan chehra oʻrnida, hozir uning koʻzlarida men yosh, maftunkor va istalgan ayolni koʻrayotgandim. U kafti bilan silliq qornimni, sonlarimni silaganda, men uyatdan emas, balki bu teginishlar uygʻotayotgan lazzatdan titrab ketdim. Har bir silash tanam xaritasidagi unutilgan bir mamlakatni qayta kashf etayotgandek edi.
U meni oʻziga tortib, ustimga engashdi. Bu safar uning harakatlarida avvalgi ehtiyotkorlik oʻrnini ishonch egallagandi. U endi mening tanamning javob reaksiyalarini bilardi. Qayerga tegsa titrashimni, qaysi soʻzlar meni eritishini anglab yetgandi. Bu safargi yaqinlikda biz bir-birimizga toʻliqroq singib ketdik. Uning nigohi mening nigohimdan uzilmasdi. Bu shunchaki tanalar birlashuvi emas, balki ruhlarning koʻzlar orqali suhbati edi. Uning har bir harakati “Siz menikisiz” degan boʻlsa, mening har bir ohim “Ha, siznikiman, faqat shu lahzada, faqat shu yerda” deya javob berardi.
Soʻng u kutilmagan harakat qildi. Meni ehtiyotkorlik bilan agʻdarib, yonboshiga yotqizdi. Endi biz yuzma-yuz edik. Koʻzlarimiz bir-biridan bir qarich masofada. Uning bir qoʻli belimda, ikkinchisi yuzimda. Oyoqlarimiz chirmashib ketgan. Bu qadar yaqinlik... men hech qachon birov bilan bu qadar yaqin boʻlmaganman. Men uning yurak urishini oʻz koʻksimda his qilardim, uning nafasi mening yuzimni qizdirardi. Bu holatda u tanamga qayta kirdi. Bu avvalgisidan butunlay boshqacha edi. Unda hukmronlik boʻlsa, bunda tenglik bor edi. Bu goʻyo ikki daryoning bir-biriga qoʻshilib, sokin oqayotgan ummoniga oʻxshardi. Biz bir xil maromda harakatlanar, bir xil ritmda nafas olardik. Uning lablari mening lablarimdan, boʻynimdan, yelkamdan topib, tanamni lazzat titrogʻi bilan qoplab borardi. Mening qoʻllarim... shu paytgacha ikkilanib turgan qoʻllarim, endi oʻz ixtiyorisiz uning kuraklari boʻylab harakatlanar, kuchli mushaklarini siqimlar, barmoqlarim uning qalin sochlari orasiga kirib ketardi. Men oʻzimdan bu qadar jurʼatni kutmagandim.
Ehtiros oʻzining eng yuqori choʻqqisiga chiqa boshlaganida, u yana bir harakat qildi. Bu safar men uchun eng uyatli, eng qoʻrqinchli va ayni paytda eng vasvasali harakat edi. U meni oʻzidan uzoqlashtirmagan holda, sekinlik bilan orqamga oʻtdi. Endi men unga teskari qarab yotardim, u esa orqamdan meni quchib olgandi.
"Yoʻq... yoʻq... bunday emas... bu sharmandalik..." – ongimning bir burchagida soʻnggi kuchini yigʻib faryod chekdi hayo hissi. Men oʻzimni tortishga, bu holatdan chiqishga urindim. Tanam taranglashdi.
U buni sezdi. Uning harakatlari toʻxtadi. Oʻrniga lablari qulogʻimga yaqinlashdi.
“Menga ishoning, Lobar... Menga oʻzingizni toʻliq ishonib topshiring,” deb pichirladi u. Uning issiq nafasi butun vujudimni qamrab oldi. “Sizning tanangizning har bir zarrasini sevaman. Uning hech bir nuqtasi uyatli emas. U goʻzal... U mukammal...”
Uning bu soʻzlari afsun kabi taʼsir qildi. U mening sharmimni emas, goʻzalligimni koʻrayotganini aytdi. U meni hukm qilmayotgan edi, aksincha, sigʻinayotgandi. Bu kashfiyot mening soʻnggi qarshiligimni ham yoʻqqa chiqardi. Tanam boʻshashdi. Men uning irodasiga toʻliq boʻysundim.
Uning qoʻllari belimdan ushlab, oʻziga yaqinlashtirdi. Va u tanamga kirdi... Bu... bu butunlay boshqa olam edi. Men uning yuzini koʻrmasdim, faqat uning nafasini, pichirlashlarini, yurak urishini boʻynimda, kuragimda his qilardim. Bu holatda butun nazorat unda edi. Men esa uning ehtiros daryosida oqayotgan bir yaproq edim. Butun diqqatim tanamning ichkarisiga qaratilgandi. U yerda vulqon otilardi. Uning har bir harakati bu vulqonni yanada kuchaytirardi. Uning qoʻllari esa tanamning old qismini erkalashdan toʻxtamasdi, goʻyo u menga bu holatda ham yolgʻiz emasligimni, u men bilan ekanligini anglatmoqchi boʻlgandek edi. Bu yoʻqotilgan nazorat, bu ojizlik, bu toʻliq taslim boʻlish... aql bovar qilmas darajada lazzatli edi. Men oʻzimni yoʻqotib qoʻydim. Endi professor Lobar yoʻq edi, ona yoʻq edi, rafiqa yoʻq edi. Faqat lazzat ummonida suzayotgan, har bir hujayrasi bilan hayotni his qilayotgan Ayol bor edi. Bu holatdagi yaqinlik mening butun umrlik andishalarimni, taqiqlarimni parchalab yubordi. Men ovozimni ham nazorat qila olmay qoldim. Tomogʻimdan chiqayotgan ingichka ohlar oʻzimga ham begona edi.
...Biz uzoq vaqt shunday qoldik. Toliqqan, holsiz, ammo bir-biriga chambarchas bogʻlangan holda. Xonaga tongning ilk nurlari oqib kira boshlagandi. Deraza ortida qushlarning chugʻuri eshitilardi. Yangi kun boshlanayotgandi. Mening eski hayotim esa... tugagandi.
Men uning quchogʻida yotarkanman, bir narsani aniq bilardim. Men bu xonadan chiqib ketaman. Oʻz oilamga, oʻz ishxonasiga, oʻz tanish hayotimga qaytaman. Lekin men hech qachon avvalgidek boʻlmayman. Bu tun, bu yomgʻir, bu yigit mening tanamga va ruhimga oʻchmas iz qoldirdi. Men oʻz jannatimni topdim... va bu jannatning nomi gunoh edi. Va men bu gunohning shirin azobini bir umr oʻzim bilan olib yurishga mahkum edim.

***

Hikoyaning uchinchi, eng keskin va fojiaviy burilish nuqtasiga yetib keldik. Qahramonning taqdiri hal boʻlayotgan palla.
Uchinchi Bob: Gunohning Mevasi...

Oʻsha birinchi tundan keyin dunyo oʻzgarmadi. Ertasi kuni quyosh yana oʻz oʻrnidan chiqdi, men yana oʻsha professor Lobar edim, universitetga bordim, maʼruza oʻqidim, oilamga qaytdim. Hammasi oʻz joyidagidek edi. Lekin faqat zohiran. Ichimda esa butun bir olam agʻdar-toʻntar boʻlib ketgandi. Men endi ikki hayot bilan yashay boshladim.
Birinchisi – hammaga tanish, hurmatli professor, gʻamxoʻr ona va sadoqatli rafiqa niqobidagi hayotim edi. Bu hayotda kulgularim soxta, suhbatlarim yuzaki, erimning yonida oʻtirgan har bir daqiqam vijdonsizlik azobida kechardi. Uyimizdagi har bir narsa – mebellar, kitoblar, hatto havoning oʻzi ham menga xiyonatimni eslatib turgandek boʻlardi.