Ikkinchisi esa – Jasurning kichkina, kitobga toʻla xonasida kechadigan yashirin hayotim. Bu mening haqiqiy hayotim edi. Bizning uchrashuvlarimiz muntazam tus oldi. Darsdan keyin, ilmiy ish bahonasida, gohida esa shunchaki “havo aylanib kelaman” deb uydan chiqib, uning oldiga chopib borardim. Bu uchrashuvlar nafaqat shahvoniy ehtirosga, balki undan-da chuqurroq bir bogʻliqlikka aylandi. Biz soatlab gaplashardik. Men unga yillar davomida hech kimga aytolmagan sirlarimni, armonlarimni, sheʼriyatga boʻlgan muhabbatimni ochardim. U esa menga oʻzining yoshlikka xos shijoati, orzulari va meni ilohaga aylantirgan sheʼrlarini oʻqib berardi.
Uning quchogʻida men yana oʻsha yosh, orzumand Lobarga aylanardim. Bizning jismoniy yaqinligimiz ham har safar yangi bir kashfiyot edi. U mening tanamni, uning istaklarini mendan-da yaxshiroq oʻrgandi. Uning teginishlari ostida men andisha va hayo liboslarimni birma-bir yechib, oʻzimni toʻliq ozod qilardim. Baʼzan, ehtirosning eng yuqori pardalarida, men oʻzimdan oʻzim qoʻrqib ketardim. Bu menmi? Yillar davomida oʻzini temir qolipda ushlab kelgan ayolmi yoki ichimda yashirinib yotgan, ehtirosga tashna bir yovvoyi maʼbudami? U mening maʼbudamni uygʻotgandi. Va men bu uygʻonishdan ham lazzatlanar, ham dahshatga tushardim.
Kuz oʻtib, qish keldi. Tashqarida sovuq hukmron, bizning kichkina dunyomizda esa doimiy bahor edi. Men oʻzimni aldardim. Bu abadiy davom etadigandek, goʻyo bu ikki hayot hech qachon bir-biri bilan toʻqnashmaydigandek edi. Ammo taqdir oʻzining shafqatsiz oʻyinini boshlagandi.
Hammasi oddiy boshlandi. Ertalabki engil koʻngil aynishi, doimiy charchoq, baʼzi hidlarga nisbatan toqatsizlik. Avvaliga buni qishki avitaminozga, charchoqqa, asabiy zoʻriqishga yoʻydim. Axir men qirq besh yoshdaman. Bu yoshda homiladorlik... boʻlishi mumkin boʻlmagan ertak edi. Oʻzimni ovutardim. Lekin kunlar oʻtgani sayin alomatlar kuchayib borardi. Yuragimning tub-tubida bir qoʻrquv, sovuq bir shubha bosh koʻtara boshladi.
Bir kuni kechasi erim boshqa xonada uxlab yotganida, men vannaxonaga kirib, eshikni qulfladim. Qoʻllarim qaltiragan holda, dorixonadan yashirincha sotib olgan homiladorlik testini ochdim. Har bir soniya asrdek tuyulardi. Va... mana u. Ikki chiziq. Yaqqol, shafqatsiz, oʻchmas ikki chiziq.
Nafasim tiqilib qoldi. Oynadagi aksimga qaradim. Rangi oʻchgan, koʻzlari dahshatdan kattalashgan notanish bir ayol menga tikilib turardi. Men qoʻlim bilan qornimni ushladim. Yassi, hech qanday oʻzgarishsiz qorin. Ammo uning ichida... mening gunohim meva bogʻlabdi. Mening sharmandaligim, mening fojiam, mening xatoyim endi shunchaki bir xotira emas, balki jonli bir vujudga aylanayotgan edi.
Aqlga sigʻmas vahima butun vujudimni qamrab oldi. Nima qilishim kerak? Erimga nima deyman? U bilan oʻrtamizda yaqinlik boʻlmaganiga oylar boʻlgandi. Bu yolgʻon oʻtmasdi. Farzandlarim-chi? Ularning yuziga qanday qarayman? Universitetdagi obroʻyim, mavqeyim... hammasi bir lahzada kulga aylanadi.
Yagona yoʻl – bu gunohdan qutulish. Abort. Bu soʻz miyamda chaqmoqdek chaqildi. Sovuq, dahshatli, qotil soʻz. Men... men bir jonni oʻldira olamanmi? Oʻz vujudimdagi bir parchani? Men onamanku! Bu fikrning oʻziyoq koʻnglimni agʻdarib yubordi. Men tiz choʻkkancha sovuq kafelga oʻtirib, ovozsiz yigʻlay boshladim. Men tuzoqqa tushgandim. Qochib qutulib boʻlmaydigan, oʻzim qurgan tuzoqqa.
Bir necha kun oʻlikdek yurdim. Jasurga qoʻngʻiroq qilmadim, uchrashuvga bormadim. Uning xavotirli xabarlariga javob yozmadim. Men undan qochayotgandim. Goʻyo uni koʻrmasam, qornimdagi bu dahshat ham yoʻq boʻlib qoladigandek. Ammo men haqiqatni aytishim kerakligini bilardim. Bu gunohda u ham sherik edi.
Nihoyat, oʻzimda kuch topib, uning xonasiga bordim. U eshikni ochganida, yuzidagi xavotir oʻrnini cheksiz bir quvonch egalladi.
“Lobar! Keldingizmi! Sizni shunchalik sogʻindimki! Men oʻlib qoldim deb oʻyladim!”
U meni quchmoqchi boʻlgandi, men oʻzimni orqaga oldim.
“Toʻxta, Jasur. Menga tegma.”
Ovozim oʻzimga ham begona, sovuq va jonsiz eshitildi. Uning yuzidagi tabassum qotib qoldi. U mening rangimga, koʻzlarimdagi vahimaga qarab, nimadir sodir boʻlganini angladi.
“Nima boʻldi? Tinchlikmi?”
Men ichkariga kirdim. Hech narsaga qaramay, deraza oldiga borib, tashqariga, oppoq qorga tikildim. Qanday aytaman? Qaysi soʻzlar bilan bu moʻjizani fojiaga aylantirganimni tushuntiraman?
“Jasur...” dedim, zoʻrgʻa. “Biz... biz endi uchrasha olmaymiz. Hammasini toʻxtatishimiz kerak.”
“Nega? Nima uchun? Men biror xato qildimmi?” uning ovozi qaltirab ketdi.
Men unga oʻgirildim. Koʻz yoshlarim yuzimni yuvardi.
“Men homiladorman.”
Bu soʻz xonadagi havoni muzlatib qoʻydi. Jasur bir necha soniya qotib qoldi. Uning yuzida avvaliga ishonchsizlik, keyin anglash, undan keyin esa... men kutmagan bir tuygʻu paydo boʻldi. Dahshat emas. Nafrat emas. Cheksiz, sof bir hayrat va quvonch.
U menga yaqinlashdi. Sekin, goʻyo choʻchitib yuborishdan qoʻrqqandek.
“Bu... bu rostmi?” deb pichirladi u. “Bizning... bizning farzandimiz boʻladimi?”
“Bizning” degan soʻz yuragimga oʻqdek sanchildi. U buni moʻjiza deb qabul qilayotgandi. Men esa – laʼnat deb.
“Jasur, sen tushunmayapsan,” dedim men hansirab. “Bu fojia! Men turmushga chiqqanman! Mening oilam bor! Bu... bu imkonsiz!”
“Hech narsa imkonsiz emas!” Uning koʻzlari yonib ketdi, yoshlikka xos butun ishonch va shijoat bilan. U tizzalari bilan oldimga choʻkdi va qoʻllarini ehtiyotkorlik bilan qornimga qoʻydi. “Bu moʻjiza! Bu bizning sevgimizning isboti! Eringizdan keting! Hammasini tashlab, men bilan keting! Biz bu bolani birga katta qilamiz! Men siz uchun, biz uchun hamma narsaga tayyorman!”
Uning soʻzlari samimiy edi. Uning muhabbati chin edi. Ammo uning bu sodda, romantik rejasi mening vaziyatim oldida shunchalik bachkana va nooʻrin ediki... Men achchiq kulib yubordim.
“Ketaman? Qayerga? Nima bilan yashaymiz? Odamlarning yuziga qanday qaraymiz? Sen oʻz kelajagingni barbod qilasan, men esa oʻtmishimni butkul yoʻq qilaman. Yoʻq, Jasur. Bu ertak emas.”
Men uning qoʻllarini qornimdan oldim va oʻrnimdan turdim. Qarorim qatʼiy edi. Bu suhbatdan oldin qabul qilingan qaror.
“Men bu boladan qutulaman,” dedim qatʼiyat bilan, garchi bu soʻzlar yuragimni tilka-pora qilayotgan boʻlsa ham.
Jasurning yuzi oqarib ketdi. Uning koʻzlaridagi quvonch oʻrnini avvaliga umidsizlik, keyin esa gʻazab egalladi.
“Yoʻq!” dedi u oʻrnidan turib. “Siz bunday qila olmaysiz! Bu qotillik! Bu bizning farzandimiz!”
“Bu mening gunohim mevasi! Va men bu mevani dunyoga keltirmayman!” deya baqirib yubordim men ham.
Biz bir-birimizga tikilib qoldik. Oradagi sevgi, ehtiros, mehr oʻrnini endi tushunmovchilik, qoʻrquv va umidsizlik egallagandi. U meni faqat oʻzining sevgilisi, ilohasi sifatida koʻrardi. Men esa oʻzimni butun bir hayoti xavf ostida qolgan, burchga chiqqan, qoʻrqoq bir ayol sifatida koʻrardim.
Men ortga oʻgirildim va eshik tomon yurdim.
“Meni toʻxtatma, Jasur. Hammasi tugadi.”
U ortimdan yugurmadi. Meni chaqirmadi. Faqat bir narsa dedi. Uning ovozi magʻlubiyat va nafratga