O‘sh kuni kechga qadar shahar chekkasida ishda edim. Qaytishimda yomg‘ir yog‘ib, ko‘cha tiqilinch bo‘lib qoldi. Yo‘l-yo‘lakay, uyga yaqin bo‘lgan chevarxonada ishlaydigan qayonamni mashinaga olib ketdim.

***

Men bir yil avval uylandim, Dilnoza yosh go‘zal qiz edi, sevib telba bo‘ldim. To‘y o‘tdi, ammo u dardman ekan! Yo‘q dardman emasdi dard keyin yopishdi, jinsiy yo‘ldagi bu lanatni davolash hozircha imkonsiz bo‘lib chiqdi. Yonimdagi go‘zal ayolim, yaqinlik qilishdan mahrum baxtiqaro. Shu yarim yilda, o‘tgan sinovlar, bizni yanada yaqin qildi. Biz ajralmadik, shunchaki sabir va umid yupanchida. Oyla bor ammo jinsiy mayillar cheklangan, huddi aka singil misoli yashashda davom etdik.

Qaynonam. Aslida Dilnozani o‘g‘ay onasi, yosh go‘zal ayol, tabir joyiz bo‘lsa haddan ziyod go‘zal ayol. Ayni damda, beva va uyidan haydalgan. Uni biz bilan yashashga ko‘ndirdik. To‘rt oydirki, biz bilan yashaydi. Yaqin hududda joylashgan tikuv sexida ishlaydi. Qaynonam mendan o‘n yosh katta holos, ammo o‘zini qaynona, onadek tutib muomala qilganda, tashqaridan qaragan odamga g‘oyatada sahnalashtirilgandek ko‘rinsa kerak.

Keling mashinaga qaytamiz!
Unga qarasam... Bugun allaqanday boshqacha edi. Ustida oddiy bej rang ko‘ylak, yelkasiga sharpa kabi yopilgan ro‘mol. Ko‘zlari har doimgiday pastga qadalgan, yurishi, o‘tirishi... hammasi iboli, odamning o‘zini to‘g‘rilab olganidek.

Mashinaga o‘tirganida yengil hid kelib turdi. Bilmayman, bu atirning hidi emasdi, balki shunchaki uning vujudidan chiqayotgan o‘ziga xos yoqimli ifor edi.

— Yomg‘irda qoldingizmi? — dedim sekin.
— Ha... ozgina, — dedi pichirlab, yuzimga tik qaramasdan ko‘zini yashirdi.

Men mashinani haydab ketdim. Ko‘chalar qorong‘u, yomg‘ir shivir-shivir. Xuddi butun shahar uxlardi, faqat biz uyg‘oq edik. Bir lahza mashinaning oynasi bug‘lanib, ko‘rish qiyinlashdi. Isitkichni yoqdim, lekin yuragimning qizishini o‘chira olmadim.

U yonimda... tik qaray olmaydi, qo‘llari tizzasida, lablari yengil qaltiraydi.
— Ishxonangiz sovuqmi? — dedim.
— Bilmayman... bugun... havo boshqa, — dedi.

U shunchalar... hayoli, iboli, mo‘minaki, ko‘zlariga qarashga ham botinolmay qolaman. Ammo negadir yuragimda butunlay boshqa hislar uyg‘ondi.

To‘satdan kuchli yomg‘ir quydi. To‘xtashga majbur bo‘ldik — ko‘cha, tun, hech kim yo‘q. Ko‘zlarim unga tushdi. U esa pastga qaragancha, yana o‘sha yengil ovozda dedi:
— Shamol... kiryabdi derazadan...

Men ohangini eshitib, yuragim gursillab ketdi. Tovushi shunchalar haybatli, ammo bir tomonda xijolat aralash ehtiyoj sezilardi.

U tomon engashib, oynani to‘tardim, ayni dam yelkam yumshok ko‘kraklariga tegdi, garchi o‘zini o‘rqaga tartsafa... Sezdim. Har bir nafasida nimadir bor edi. Uning uyatchon nigohlari, yelkasiga tushib turgan ko‘ylak yoqasi... va eng muhimi, uning jimligi menga hammasini go‘ya aytar edi.

Men sekin qo‘limni qo‘liga qo‘ydim. U cho‘chib ketdi.

— O‘g‘lim... nima qilmoqchisiz? — dedi yutqina-yutqina, lablari zo‘rg‘a titrab.
Men uning ko‘zlariga qaradim. Hech qanday istak aytilmagan, lekin yuraklarimiz azoblanib, ko‘ksimiz tig‘dek qattiq urilardi.

Qo‘lim asta uning qo‘liga tegdi. U qaltiradi. Ko‘zlarini yumdi.
— Bunday qilmasligiz kerak... — dedi, ammo menga to‘liq qaray olmay.

Bilmadim, nazarimda oramizdagi sukut, issiqlik, va uning lablarining dag‘alligi menga undayam istak borligini aytib turgandek edi. Aslida esa aytolmasdi. Hatto ohangda ham ehtiros yo‘q edi, faqat istihola, totli qizarish, uyat bor edi.

Men yuzimni unga yaqin tutdim. Uning nafasi titrar, ko‘ksi silkinar edi.
— Tegmang... — deb pichirladi u, ko‘zlarini yumgancha.

Men esa labimni sekinlik bilan uning bo‘yniga tekkizdim. U bir zumda "uhh..." degandek bo‘ldi. Qaltiradi.
Qo‘llarim uning beliga ohista qo‘ndi. Yana bir marta "yo‘q" degandek nafas oldi, lekin tanasi inkor etmadi.

Barmoqlaimning oqimi sonlari orasiga yaqinlashayotganida, u lablarini tishlab ko‘zlarini yumdi.

— Iltimos... — degan ovozini eshitdim. Tuyg‘ularim aldamadi, bu iltimos rat etish emasdi, bu rozilik, ibo bilan berilgan.

Qo‘llarim ayollik zamini ohista his qilar, u esa uyalib:
— Voy... o‘g‘lim bunaqa qilishizni istamayman... — dedi xijolatdan qizarib. Ammo chaqqon barmoqlar lozimni ichida o‘rmalab pastga tushgan har harakatimda, ayollik lablari yengil ochilib, sonlarini kerib borardi.

Ha, u to‘la berildi. Tana tilida, yurak orqali, ammo so‘zsiz izin berayotgan edi. Men... men esa barmoqlar dadilligi bilan unga bu tunni unuttirmaslikka va’da berdim. Ammo niyatimiz uchun bu manzil hafsiz emadi. Undab tortinib mashina ruliga yopishdim. U tezda o‘ziga kelib, kiyimini tartibga soldi.

***

Keyingi manzil chindan hafsiz edi. Ulkan tolnimg panasi, yomg‘ir tinguncha to‘xtaymiz degan baxona bilan qo‘nim topdik. Mashinani to‘xtatgan yerimda, yomg‘ir hali ham yog‘ardi. Yorug‘lik faqat mashina panelidagi yaltirash, faralar ostida raqs tushayotgan yomg‘ir tomchilarida bor edi. Atrof jim. Faqat yuragimning do‘ppillab urishi eshitiladi.

Yonimda uyatchan, pastga tikilgan nigohlar bilan, biroz sarosimalikda o‘tirardi. Yelkasidagi ro‘mol sirg‘alib ketmasligi uchun uni ko‘kragiga yengil bosib turibdi. Har safar qarasam, nigohi tezda chetga qochadi. Boshini yelkam tomon egmoqchi bo‘lib, so‘ng ikkilanib qaytadi.

Boyagi jasoratim salgina tushganidan, aktiv bo‘lish og‘irlashdi. Bir necha daqiqa sukut. Men gap boshlashni istayman, ammo tilimni tishlab olganday bo‘laman. O‘zimni zo‘rlab ohista, past ovozda:

— Yomg‘ir sizni shalabbo qilibdi... sovqotyapsizmi?

Qo‘llarinmi u tomon cho‘zaman, u boshini yelkalari orasiga yashirib, yengil bosh irg‘adi.

— Yo‘q... — dedi deyarli eshitilmaydigan, pichirlovchi ohangda.

Ko‘zlarim uning yuziga tushdi. Yonoqlari qip-qizil. Boyagi ehtiros uyatidanmi, mashina ichining issiqligidanmi — bilmadim. Ammo yuragimda nimadir o‘zgardi. Unga endi shunchaki ayol sifatida emas, yurakni junbushga keltiruvchi, harakatdan yiroq, ammo yurakni o‘rtovchi ma’suma sifatida qaray boshladim.

Sekin qo‘limni unga yaqinlashtirdim. U buni ko‘rib, ko‘zlarini yumdi. Nafas olishi chuqurlashdi. Qaltirayotganini sezdim.

— Agar xohlamasangiz... — dedim.

U asta boshini silkib, “yo‘q” degandek qildi, ammo lablarida to‘xtatmaydigan bir titroq, uning ham ichida kurash ketayotganidan darak beradi.

Qo‘lim yelkasiga tegdi. Terisi issiq, ammo u cho‘chimadi. Faqat boshini pastga solib, ko‘zlarini yumdi. Sekin asta yelkasidan bo‘yniga o‘tdim. Sochlari orqaga tushgan, bo‘yni ochiq.

Yuzimni yaqin olib bordim, labim bo‘yniga tegdi. Shu zahotiyoq u ohang chiqarmaslikka urinib, labini tishladi. Yuragi ko‘ksida urildi. Nafas olib, asta pichirladi:
— Iltimos...

Bu gapda yolvorish ham, rozilik ham bor edi. Qandaydir iboli ayolga xos, qarshilik qilayotgandek, ammo bu qarshilik o‘zini saqlash uchun emas, balki or-nomusini asrash ilinjidagidek edi.

Qo‘llarim asta pastga siljidi. Uning belidan orqasiga qo‘lim tegdi. U “vooy…” deb ohang chiqarmaslikka urinib, labini yana tishladi. Barmoqlarim