эшитмайди ёки ҳеч нима қилолмайсан”, дегандек туюлди бу шапати менга.
"Ҳой, Аброр ака..." — Иккинчи уринишим ҳам бақириқ эмас, балки шунчаки илтижодек эшитилди. Ростданам айни пайтда ягона илтижом шу — ортимдаги тана эрим бўлиб чиқиши эди. Аммо Аброр акам эмаслиги кундек равшанлашганди. Ёки бу шунчаки тушимдир? Балки алаҳсираш ёки босинқирашдир? Уйғонсам ҳаммаси изига тушар-а? Ўнгимда жонажон Аброр акамни кўрарман!
Юзимни чимчиладим. Йўқ, барчаси воқелик. Эримники бўлмаган қўллар мени тутиб тургани, қулоғим остидаги бегона нафас товушлари эшитилаётгани ва эгаси номаълум ўша ёвуз жисм ичимга кириб чиқаётгани... Буларнинг бари ҳақиқат!
"Аброр ака-а-а!" Ҳа, бу сафар росмана бақиролдим. Қойил! Ичимдан эримнинг исми отилиб чиқди-ю, эримнинг ўзи ичкарига отилиб кирмади. Унга эшитилмади ҳайқириғим. Мавжланаётган денгиз бошқа ҳар қандай овозларни менсимагани каби ортимдаги тана ҳам худди овозимни эшитмагандек ўз маромида тебранишни тўхтатмади.
"Аброржон ака-а-а-а!" Бу сафар қаттиқроқ ва чўзиброқ бақирдимки, ўз овозимдан чўчиб кетдим. Бўғзимдан чиққан товушлар эса гўё баланд тоғларда бир акс-садо бергандек туюлиб, барибир деворлар орасига сингиб кетди. Ҳеч ким эшитмади. Ҳа, барчаси худди катта ҳаётдагидек: Сени ҳеч ким эшитмайди. Керак пайтда ҳеч ким сени қутқаргани келмайди. Ҳаёт эса ҳозиргидек сўроқ-истовсиз итараверади... Хўш? Тақдирга тан бериш керакми ёки ниманидир ўзгартириш? Қўлингдан ҳеч вақо келмаса-чи? Унинг бундай ўйинлари тезроқ тугашини тилашдан бошқа нарса қилолмайсан. У эса итараверади, итараверади...
Ҳаёт қийинчиликлари ўз йўлига, лекин ортимдаги ким? На гапиради, на тайинли овоз чиқаради. Жимгина ишини бажариш унга ёқяптими? Бу ерга қандай кириб келди? Ҳовлимиз тўригача, бизнинг ётоқхонагача келолган бўлса, демак, бегона эмас! Барчасини пухта ўйлаган! Тавба! Бундан чиқди, унинг режаси бўйича ҳозир энг хавфсиз вақт! Бу мен учун ҳам кўп нарсани англатади! Қойил! Мабодо ҳозир ортга бурилиб, у билан ўпишиб кетсам ҳам биров билмайди! Жин урсин!
Лекин бундай қилиш керак эмас, Моҳи! Ўзингни қўлга ол! У эрингдан яхшироқ эмас. Ҳозирги ҳисларнинг бари адреналин таъсири ёки мавҳумликка бўлган иштиёқ. Барчаси шундай давом этмайди барибир. Унинг кейинги ҳаракатлари қандай бўларкан? Яна нималар қилмоқчи? Яна ўша асосий савол: Ким ўзи у?
Бу сафар секинлик билан ортимга кўз қирини ташлашга уриндим. Бошимнинг озроқ буришимга имкон бўлди-ю, лекин уни кўришга улгурмасимдан, бақувват қўллар бошимни тағин пастга босди. Қимирлолмадим. Қулай фурсат деб ўйлагандим, лекин у бир зум бўлса-да, ҳушёрликни йўқотмабди. Ҳа, бу жиддий ёндашув. Ҳеч нима иш бермайди. Балки дипломатиям ёрдам берар...
"Кимсиз?" — дедим иложсизлигимни пайқаб, у музокарага кириш эҳтимолини текшириш мақсадида. Саволим ҳам мутлақ иложсизлик рамзидек паст ва мулойим эшитилди. Овозимни кўтаролмадим унга. Қандайдир тушунарсиз куч сенсирашга ҳам имкон бермагандек, сизлаб мурожаат қилдим унга. — Ҳеч йўқ кимлигингизни билмоқчиман. — Жавоб эмас, сезилмас томоқ қириш эшитилди ва қўллар яна ҳаракатга тушди.
Чап қўл бошимни ортдан пастга босди, ўнг қўл эса пастлаб, ўнг тосимдан тортиб, мени бутунлай ерга қаратди. Улкан тана энди ортимдан ёнбошлаган эмас, балки устимга чиққанди. Мен унинг тагида миттигина ва ҳимоясиз бўлиб ётардим. Унинг ишқий қуроли ичимга кириб-чиқишда давом этарди.
Ғалати томони шундаки, бу менга зўрлаш бўлиб туюлмасди. Ўзи зўрланиш қанақа бўлишини аниқ билмайман ҳам. Фақат бир пайтлар тушимда мени зўрламоқчи бўлган махлуқлар орқали бу жараён ҳақидаги тасаввурларим шаклланган. Бироқ ортимдаги тана барчасига бошқача, тушунарсиз бир алфозда, меҳр билан ёндашяпти. Ғалати...
Пастга қараб ётган ҳолда алоқа қилиш анча ноқулай. Эрим билан синаб кўрганимизда, аъзосини чуқурроққа йўналтирса, худди ичкаридан киндигимга бориб урилаётгандек туюларди. Ҳозирги ҳолатда ҳам шу муаммони туймоқдаман. Ортимдаги тана қанчалик майин ҳаракат қилишга уринмасин, ўлчамининг бироз узунлиги ва йўғонроқлиги эвазига барибир ноқулайлик туғдирарди.
Барибир ноқулай сукунатни бузолмай, шу ноқулай оғриққа бир муддат чидадим. Лекин у озроқ тезлашиб, бир бор қаттиқ зарба берганида, беихтиёр "Аййй" деб инграб юбордим. У дарҳол тўхтади. Оғриқ чакана бўлмаганини англади. Бир лаҳза жим қолдик. Сўнг у яна ҳаракат тушди. Лекин баданимдаги ноқулай оғриқ барибир ўз сўзини айтди. "Иххх" деган товуш чиқди бир-бирига қаттиқ босилган тишларим орасидан. У яна тўхтади.
Ундаги бу тушунарсиз итоаткорлик ўз-ўзидан менга ҳам кўчди: оғриқни камайтирадиган позага ўтиш учун тиззаларимни тепага тортдим ва уларга таяниб белимни кўтардим. Во ажаб! Энди кимлиги номаълум бир тана олдида раком турардим! Хаёлимга сиғмайди! Ақлдан озиб қолдим деб ҳам ўйладим бир лаҳза! Жинни! Кимга тўнқайиб берганингни ҳам билмайсан-ку, ахир! Оббо, энди нима фарқи бор?
Ҳа, ростданам аҳамияти қолмаганди. Мабодо эрим кириб қолса ҳам, "Ия, бу сиз эмасмидиз? Ортимдаги сиз деб ўйлабман", деб баҳона қиламан. Нима қилса қилар. Ўзидан кўрсин, бақириб чақирганда ҳам келмади-ку! Устига-устак чап қўл ҳалиям бошимни пастга босиб турибди. Ўша сир ҳамон сирлигича қолмоқда. Фарқ шундаки, энди қўрқинчли эмас, балки жавобига кишини иштиёқманд қиладиган жумбоққа айланди менинг наздимда.
Бу пайтда у кўнувчанлигимни пайқаб, қайтадан ишга қиришди. Бўйнимни ортдан икки қўллаб босганча, шаҳдам ҳаракатларни давом эттирарди. Бекорга севимли позам шу эмас-да! Ортингдагини кўрмасанг ҳам жуда ёқимли жараён бу раком деганлари. Кириб-чиқишини айтмайсизми? Эҳ, Моҳи! Эрингни шунча кутганингга яраша мукофотини оляпсан-да. Мукофотни ким беришининг фарқи ҳам қолмаскан. Така бўлсин, сут берсин!
Ўй-хаёлларингнинг аҳволини қара. Жалаб! Умуман нотаниш жисм фақат эрингга тегишли бўлган нуқтангга кириб чиқяпти, сен бўлсанг, мақол айтиб ўтирибсан! Эсинг оғиб қолибди!
Эсни оғдирадиган даражада кириб чиқяпти-да ўзиям! Билмадим, гап ўлчамдами, услубдами, шакл ёки контекстдами, лекин нима бўлсаям бу ҳаётимдаги энг эсда қоларли ва завқли жараён! Ундан иложи борича роҳатланишим шарт! Ҳа, шубҳасиз! Ундан лаззатланишга ҳаққим бор! Ичимдаги бор дард, ҳасрат, алам, хоҳиш, соғинч, қувонч, нафрат, чиркинлик, тақиқлар, барча-барчасини чиқариб юборишим керак! Охиригача! Барчасини! Чиқар, Моҳи! Қўрқма! Бақир! Томоғинг етганча бақир! Биров эшитса эшитсин! Бутун дунё эшитиб, коинотга шарманда бўлсанг ҳам бақир! Хоҳлаганингча бақир! Нега жимсан? Бақир, қанжиқ! Фоҳиша! Жалаб! Бақир!
Қалбимнинг туб-тубидан оташин "Аа-а-аа-а-а-аа!" отилиб чиқди. Бутун аъзоси баданим қалтираб кетди. Роҳатнинг даҳшатидан нафас етишмай ҳам қолди бир лаҳза. Амаллаб ўпкамга қайта нафас тўлдирдим ва "Жо-о-ним" деб юбордим. Миямдаги ҳужайраларнинг гўё сезгирлиги ошиб кетиб, кириб-чиқаётган жисмнинг ҳар бир миллиметрини ички деворларим орқали ҳис қилардим. "Оҳхх, жоним!" Нолаларим тинмасди. Унинг ҳаракатлари ҳам шунга монанд.
Орада бир лаҳза секинлашди, бироқ шу сониялар менга бутун умрдек туюлиб, худди вақтни тўхтатиб қўйгандек бўлди. Бунга садрим чидамай, "Тезроқ, жоним" дея инградим. Бу илтижодек эшитилди. Ҳа, у ҳозир мени тиндирмасдан силкитиб, бутун