танам ва қалбимдаги ғуборларни тўкиб ташлаши учун унга йиғлаб-ёлворишга ҳам тайёр эдим.
Бошсиз чавандозим нолаларимга муносиб жавоб қайтариб, тезлик ва чуқурликни оширди. Икки қўл пастга босган елкаларим ва унинг аъзоси қадар баланд кўтарилган думбаларимни оғир юкни кўтаролмайдиган каби нозик кўприк каби хипча белим боғлаб турарди. Унга ҳам қўлларини олдинга чўзиб, бошимни пастга босиш, ҳам ортдан муҳим вазифани катта тезликда узлуксиз бажариш бироз ноқулайлик туғдираётганини вақти-вақти билан аъзоси қийшайиб, тўғрилаб олишга уриниб қолаётганидан пайқадим. Бунинг эвазига тезлик ҳам йўқотиларди. Мабодо у қучоғимда бўлганда ҳам, жўшқин бўсалар орқали бу паузани тўлдириш имкони бўларди. Лекин ҳозирги шароитда иккимиз ҳам бир-биримизни тушуниб турардик. У мени бақиртириб, катта тезликда роҳат чўққисига олиб чиқаётган чоғида яна асбоби чиқиб кетди. Бу сафар ичим росмана ҳувуллаб қолгандек бўлди.
Йигирма дақиқа олдин бу дунёда борлигини ҳам билмаган бўлсам, эндиликда уни бир қисмимдек тасаввур қилардим ва унинг ичимдан чиқиб кетишини қабул қилолмай қолгандим.
У ҳам узоқ куттирмасдан, барчасини изига қайтарди. Чап қўли билан мўлжални тўғрилаб ичимга мулойим сирпантириб тиқиб юборди.
"Оххх", — дедим кўзларим катта очилиб. У секин чап қўлини яна ўнг қўл ёнига олиб келаётганида, "Шарт эмас", деб пичирладим. Унинг чап қўли ҳавода муаллақ тўхтади шекилли, ҳар ҳолда ҳеч бир қисмига тегмай турарди. Ўртага бир сония саволомуз сукунат чўкди. "Қўллар шарт эмас", деб тушунарлироқ шивирладим бу гал. Нима демоқчилигим унга ҳам тушунарлидек бўлди-ю, лекин барибир бир муддат иккилангандек тўхтаб қолди, менимча. "Ортга қарамайман", деб сукунатни буздим. У ҳавода қолган қўлини думбамга теккизиб, асбобини икки марта тиқиб чиқарди ва "шундайми" дегандек тўхтади. "Ҳа, ўлай агар, ортга қарамайман", дедим ноз аралаш ялинганнамо оҳангда "фақат илтимос..." Нима демоқчилигимни тушунди, бироз жим қолди, сўнг юзига қарамаслигимга ишонди шекилли, бўйнимдан секинлик билан ўнг қўлини олди ва елкам, куракларим устидан бармоқларини лаззатли юргизганича, думбамга тушди. "Ха-а" деб юбордим мен ўзимни тутолмай ва унинг ишончига ҳурмат сифатида юзимни ёстиққа яхшироқ босгач, думбаларимни силкитиб, жангга тайёрлигимни билдирдим.
Финал жангига киришдик. У энди қаддини бемалол тик тутиб олган, думбаларимни навбати билан шапатилаб, қинимни жазолашга киришди. Икки думбамдан маҳкам сиқиб, бир уринишда ичимга бор бўйича тиққанда, чунонам оловга буркандимки, тишлаб олган ёстиғим йиртилиб кетди. Яна қайта тишлаганча, бурнимдан чуқур-чуқур нафас олардим. Бунақаси бошқа бўлмайди, Моҳи! Нима бало бу!
У мени ўзига янада қулайлаштириб, белимнинг икки томонидан ушлаб олди. Энди ҳам ўзи олдинга талпинарди, ҳам белимдан тутган қўллари билан мени ҳам ортга тортарди. Иккимиз менинг ички деворларимнинг энг тўрида учрашардик. Бу учрашувлар ораси ўта қисқа, бир сонияда ўн марталаб бориб келарди гўё. Ҳа, бу роҳатдан қочиб бўлмасди...
"Жони-и-м!" "Тезроқ!" "Яна!" "Янаа!" "Оооххх, тееез!" каби ҳайқириқларимнинг кети узилмади шу дақиқада. Бу бегона қўллар, нотаниш тана, эримга тегишли бўлмаган аъзо (тавба, эрим борлиги ҳам умуман хаёлдан чиқиб кетибди) мени лаззатнинг энг баланд чўққилиларини кўрсата олди. Бегона, нотаниш, бошқаники дейман-у, лекин бир неча дақиқалар ичида буларнинг барчаси менга минг йиллик қадрдондек бўлиб кетди!
Ҳаммаси йиғилиб, ичимдаги вулқонга сабаб бўлиши аниқ эди. Тинимсиз силкинишлар натижасида ичимдан қайноқ лава оқиб чиқа бошлади. Гўёки унинг ҳар бир томчисини ҳис қилардим. "Яна, яна, тезроқ, жоним, ўлиб қоламан"лардан мотивация олган тана ваниҳоят ўз мақсадига эришмоқда эди.
Бутун вужудимдан йиғилиб келган ғуборларни ёстиққа тишлаганча ушлаб туришнинг имкони йўқ эди. Икки қўлимга таяниб, бошимни баланд кўтарганча, ярим тунда ойга қараб увиллайдиган бўри каби ишонч билан чунонам чинқирдимки, у яна юзимни ёстиққа босиб, оғзимни ёпишга мажбур бўлди. Ёстиқни қайта тишладим. Лекин ичимда борини чиқариб юборишга улгурган эдим...
Ортимдан у ҳам иҳраган товушлар чиқара туриб, беш-ўн силташдан кейин ичимни иссиқ суюқликка тўлдириб ташлади. Аъзосининг ўзи зўрға сиққан, ичимга бунча суюқлик қандай сиғсин! У барчасини чиқариб бўлгач ҳам оҳисталик билан бир неча бор тиқиб-чиқариб турди. Бу орада ичимда йиғилган суюкликларимиз ҳам анча тўкилишга улгурди.
У ўзига тегишли нарсани суғуриб олган заҳоти тиззаларим бўшашиб, ёнбошга йиқилаёздим. Ўртамиздаги келишув бузилиши эҳтимолидан қўрқиб кетган қўллар дарҳол елкамдан қайта тутиб, бошимни пастга томон босди. Унинг сергаклиги ва мавҳум қолишга бўлган уринишларидан севингандек ўзимга ўзим илжайиб қўйдим.
Қанчалик кўп терлаганимиз ва қанча суюқлик ишлаб чиқарганимизни матрасга ҳолсиз йиқилганимда сездим. Лекин қимирлаб бўлмайди. Чунки унинг кетишини кутиш керак. У бир қўли билан елкамни босиб, иккинчи кўли билан кийинаётганда кулиб юбордим. Келишувимиз эсга тушиб кулганимни тушунди ва елкамни қўйиб юборди.
Кийиниб бўлгач, ортимдан яна яқинлашиб, аввал бўйним, сўнг қулоқларим орқаси ва охири юзимдан ўпди. Лабимни тутишимга бир бахя қолди. Унинг лаззатга тўла лабларидан ютоқиб ўпиш армонга айланиши бироз дилни хира ҳам қилди. Лекин юзимга лабини бир лаҳза босиб турганида, бор меҳр-муҳаббат ва ноз-карашмам билан "Раҳмат" деб пичирлашга улгурдим.
У ўрнидан турди-ю, тезда ташқарига чиқиб кетди. Қитмирлик қилиб, орқасидан пойлаб, кўп нарсани аниқлаб олсам бўларди. Лекин бунинг ўрнига шу воқеалар бошланишидан олдин ётган ҳолатимга қайтиб олганча, ўзимга ўзим ҳорғин жилмайиб қўйдим. Чунки унинг кимлигини билишга улгургандим...
(Давоми бор,лекин қачон ёзолишимни билмайман)