toʻla edi:
“Siz... siz oʻsha siz aytgan muzlagan dunyodan hech qachon chiqib keta olmas ekansiz. Siz ozodlikdan qoʻrqasiz.”
Bu soʻzlar ortimdan xanjar kabi sanchildi. Chunki u haq edi. Men qoʻrqardim.
Eshikni ochib, qorli, sovuq koʻchaga chiqdim. Endi men nafaqat gunohkor, balki oʻz farzandimning boʻlajak qotili ham edim. Va mening bu qarorimni oqlaydigan hech qanday sevgi, hech qanday sheʼr yoʻq edi bu dunyoda. Qornimdagi bu moʻjiza... mening jallodim edi. Va men oʻz qatlimga oʻzim ketayotgandim.


***

Fojiali muhabbat qissasining so‘nggi, xotima bobi. Qahramonning tanlovi, qurbonligi va bir umrlik siri haqida.

So‘nggi Bob: Abadiy Sir...

Sovuq, oq xalatlar va dori hidi anqib turgan yo‘lak xuddi do‘zaxga eltuvchi dahlizdek edi. Har bir qadamim vujudimga qo‘rg‘oshindek og‘irlik qilardi. Aqlan men o‘zimni bu shunchaki tibbiy muolaja, ortiqcha hujayralardan xalos bo‘lish, xatoni tuzatish ekanligiga ishontirishga urinardim. Ammo qalbim, butun vujudim bunga isyon qilardi. Bu qotillik edi. Men o‘z qotilligimga o‘z oyog‘im bilan ketayotgandim.
Ismimni chaqirishdi. Oq xalatli hamshiraning yuzsiz nigohi ostida sovuq, temir stolga yotdim. Shiftga tikilgancha qotib qoldim. Atrofimdagi metall asboblarning jaranglashi, shifokorning xotirjam ovozi – hammasi bir tuman ichida yuz berayotgandek edi. Ongim o‘chib qolgandek, tanam esa o‘zimga tegishli bo‘lmagan bir jismdek edi.
“Tayyormisiz?”
Shifokorning bu savoli tumanlarni tarqatib yubordi. Miyamda chaqmoq chaqdi. Bir lahzada hammasi ko‘z oldimdan o‘tdi: Jasurning olovli nigohi, uning “Bu bizning mo‘jizamiz!” degan hayajonli pichiri, qornimga qo‘ygan issiq kaftlari... Va bu yer... Bu sovuq xona, bu befarq yuzlar, men o‘ldirishga tayyorlanayotgan mo‘jiza...
Yoʻq.
Ichimdan otilib chiqqan hayqiriq butun vujudimni larzaga soldi. Bu shunchaki ovoz emas, bu butun onalik tabiatimning, ayollik mohiyatimning isyoni edi.
“TOʻXTANG!”
Men sapchib o‘rnimdan turib ketdim. Hamshira ham, shifokor ham menga hayratda tikilib qolishdi.
“Men... men buni qila olmayman,” dedim hansirab, ko‘z yoshlarim yuzimni yuvardi. “Men qotil bo‘la olmayman!”
Ularning hayron nigohlari ostida stoldan tushdim, paltomni ilib, eshikka otildim. Ortimdan nimalardir deb qolishdi, ammo men eshitmadim. Sovuq qish havosiga chiqqanimda, chuqur-chuqur nafas ola boshladim. Men hozirgina o‘z farzandimni o‘limdan qutqarib qolgandim. Va ayni paytda, o‘zimni bir umrlik qamoqqa hukm qilgandim. Chunki bu bolani saqlab qolish – Jasurdan abadiy voz kechish degani edi.
Oʻsha kuni kechqurun, barmoqlarim muzlab, qalbim qonab tursada, unga soʻnggi xabarimni yozdim:
“Men qarorimni oʻzgartirdim. Lekin bu bizning oʻrtamizda hech narsani oʻzgartirmaydi. Meni boshqa bezovta qilma. Bu xayr emas, bu alvido.”
Javobini kutmadim. Kutishga haqqim yoʻq edi. Uning raqamini telefonimdan, xotiramdan, butun hayotimdan oʻchirib tashladim. Goʻyo yuragimning bir parchasini oʻzim kesib olib, uloqtirgandek edim. Bu kesikning ogʻrigʻi bir umr men bilan qolishini bilardim.
Endi eng qiyini – yolgʻonni qurish qolgandi. Hayotimning qolgan qismini ustiga qurishim kerak boʻlgan ulkan va mudhish yolgʻonni. Oʻsha oqshom men erim Anvar uchun alohida dasturxon tuzadim. Yillar davomida birinchi marta uning sevimli taomlarini pishirdim, eng chiroyli koʻylagimni kiydim. U ishdan kelganida, hayron boʻldi. Uning befarq nigohida ilk bor qiziqish alomatlarini koʻrdim.
Kechki ovqatdan soʻng, u divanda televizor koʻrib oʻtirganida, yoniga borib oʻtirdim. Qoʻllarim qaltirardi, yuragim boʻgʻzimga tiqilgandi.
“Anvar aka,” dedim ovozim titrab. “Siz bilan gaplashib olishim kerak.”
U menga ajablanib qaradi.
“Men... Men sizga bir yangilik aytmoqchiydim. Biz... biz farzandli boʻlamiz.”
Uning yuzidagi ifoda qotib qoldi. Ishonchsizlik, hayrat, shubha... hammasi bir-biriga qorishib ketdi.
“Nima? Qanday qilib? Axir biz...” U gapini tugatolmadi.
Men tayyor edim. Butun aktrisalik mahoratimni ishga soldim. Koʻzlarimga yosh oldim, yuzimga sharmgin bir qizarish yugurdi.
“Oʻtgan oy... anaving, tugʻilgan kuningizdan keyingi oqshomni eslaysizmi? Siz oʻshanda... biroz ichgandingiz...”
Men uning xotirasida boʻlmagan, lekin boʻlishi mumkin boʻlgan voqeani yaratdim. U jim boʻlib qoldi. Oʻylayotgan edi. Ehtimol, oʻzining erkaklik gʻururi, ehtimol, yillar oʻtib yana ota boʻlish istagi uning shubhalaridan ustun keldi. Uning yuzi yumshadi. Uning koʻzlarida men yillar davomida koʻrmagan bir iliqlik paydo boʻldi.
“Rostdanmi?” dedi u ishonqiramay. “Men... men yana ota boʻlamanmi?”
Men yigʻlagancha bosh irgʻadim. U meni noʻnoqlik bilan quchoqladi. Yillar davomida birinchi marta. Men uning koʻksiga yuzimni bosarkanman, gʻalaba qozonganimni, ayni paytda esa butunlay magʻlub boʻlganimni his qildim.
Oʻsha tundan boshlab men oʻz koʻnglimda, oʻz vijdonim oldida qasam ichdim. Bu ulkan yolgʻonimning evaziga men oʻzimni butunlay yoʻq qilishga, oʻz “men”imdan voz kechishga ahd qildim. Mening hayotim, mening istaklarim, mening orzularim endi yoʻq edi. Men endi Lobar emasdim. Men endi Anvarning farzandini dunyoga keltirayotgan xotini, shu uyning bekasi, uning har bir amriga boʻysunuvchi itoatkor ayol edim. Men uning uchun bir umr mukammal rafiqa, choʻridek xizmatkor, itdek vafodor boʻlishga ond ichdim. Bu mening tavbam edi. Bu mening gunohim uchun toʻlaydigan badalim edi.
Oradan oylar oʻtdi.
Mana men, sakkiz oylik homilador ayol, kechki payt deraza oldida oʻtiribman. Qornimda kichkina bir moʻjiza tinimsiz qimirlaydi. U oʻzining borligini, hayotga kelayotganini bildiradi. Erishgan yutuqlarimdan xursand Anvar esa ishxona anjumanida. Uyda yolgʻizman.
Qoʻlimni kattalashgan qornimga qoʻyib, uni sekin siladim. Koʻzlarimni yumdim va u bilan, mening mitti sirim bilan xayolan suhbatlasha boshladim.
“Bolajonim, jonim bolam... Sen tez orada bu dunyoga kelasan. Sening mehribon, gʻamxoʻr otang boʻladi. U seni yaxshi koʻradi, erkalaydi. Senga oʻz familiyasini beradi, senga ishonchli kelajak qurib beradi. Men sening uchun shunday hayotni tanladim. Tinch, osoyishta, toʻgʻri hayotni...”
Koʻz yoshlarim yuzimni yuvardi, lekin endi ularda na isyon, na afsus bor edi. Faqat cheksiz bir mung va muhabbat bor edi.
“Ammo men sen bir haqiqatni bilishingni istayman, bolaginam. Faqat ikkimiz biladigan sirimiz boʻlishini xohlayman. Sening otang... u boshqa inson. Sening haqiqiy, biologik otang... u shoir edi, bolajonim. Uning koʻzlarida olov bor edi, soʻzlarida esa sheʼr yashardi. U hayotni sevardi, ozodlikni sevardi. Va u... u sening onangni ham juda qattiq sevgandi. U senga oʻzining olovli yuragidan bir parcha bergan. Sening bu tinib-tinchimasliging, bu isyonkorliging – oʻshandan. Unutma, olurim, tomirlaringda shoir qoni oqadi...”
Men jimib qoldim. Qornimdagi goʻdak javob bergandek yana bir marta qattiq tepdi. Men achchiq jilmaydim. U meni eshitayotgandek, tushunayotgandek edi.
“Men uni tashlab ketdim, bolam. Chunki men qoʻrqoq edim. U taklif qilgan ozodlikdan, ehtirosli hayotdan qoʻrqdim. Men sening uchun mana shu tinch, ammo yolgʻonga qurilgan qasrni tanladim.